W tym samym czasie jazda Hasdrubala i Hannona, po pokonaniu jazdy rzymskiej, wydzieliwszy do pościgu jedynie niewielką część swoich sił (głównie Numidyjczyków), uderzyła na tyły stłoczonej i pozbawionej w ten sposób zdolności manewrowych piechoty legionowej. To już nie była walka, tylko rzeź rozpaczliwie broniących się żołnierzy! Zginęli w niej wodzowie rzymscy - konsul Emiliusz Paulus oraz prokonsulowie Serwiliusz i Atyliusz."
Książka jest jedyną pozycją w polskim piśmiennictwie, mającą na celu przybliżenie historii państwa i miasta Kartaginy. Kartagina w latach 149-146 p.n.e. to najbardziej wyraźny przykład rzymskiego imperializmu, pychy oraz bezprecedensowej, nawet w tamtych czasach, zbrodni popełnionej na państwie i mieście, które już nie zagrażało nikomu, a tym bardziej nie zagrażało potężnemu już wówczas Rzymowi. Jest to zarazem przykład zemsty za lata strachu, pamięci o własnym wiarołomstwie wobec byłego przecież sojusznika, zemsty nie tylko na ludziach, ale także na ich wartości materialnej, na murach, na domach, na świątyniach. Wojna ze słabą już wówczas Kartaginą to wojna o wymazanie nawet tych materialnych śladów państwa i narodu.
