|
Bić się do końca. Podziemie niepodległościowe w regionie radomskim w latach 1945-1950
Busse Krzysztof, Kutkowski Arkadiusz
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Powojenna partyzantka niepodległościowa (czy szerzej - podziemie niepodległościowe) miała w Polsce największy zasięg spośród krajów, które po II wojnie światowej znalazły się w sowieckiej strefie wpływów. Jak szacują historycy, w momencie swojej największej aktywności - w 1945 r. - organizacje konspiracyjne w Polsce skupiały około 150-200 tys. ludzi, w tym 15-20 tys. w oddziałach leśnych. Dziś już nikt nie kwestionuje, że niepodległościowy wysiłek tych ludzi wpisywał się w tradycje polskich powstań narodowych i wynikał ze sprzeciwu zarówno wobec celów, które w Polsce stawiali sobie komuniści, jak i praktyki ich rządów, nastawionych na eliminację polskich elit niepodległościowych. Zdecydowana większość Polaków nie chciała sowieckich porządków ustrojowych. Zwalczała je na polu politycznym, a gdy to się okazywało niemożliwe - także z bronią w ręku. Ale trzeba też pamiętać, że dla wielu osób partyzantka oznaczała po prostu dramatyczną walkę o życie w systemie, który nie tolerował jakiejkolwiek opozycji. Kto chciał uniknąć represji ze strony sowieckiego i polskiego aparatu bezpieczeństwa - także za opór stawiany w czasie okupacji niemieckiej - musiał "iść do lasu" lub emigrować.
