"Tonący w deszczu krajobraz pozbawiony zarówno życia, jak i konkretnych kształtów. Płaskie wrzosowiska,upstrzone kępami drzew, mokradła" - to pejzaż Chemii śmierci, pierwszego bestsellera Simona Beckett
z genialnym antropologiem sądowym doktorem Davidem Hunterem."Targana sztormem, odcięta od świata i sparaliżowana śmiertelnym strachem wysepka" - to Zapisanew kościach."Wszędzie wokoło leżały ludzkie ciała w różnym stanie rozkładu" - to Trupia Farma z Szeptów zmarłych.
I w Wołaniu z grobu znowu "ponure torfowiska i wrzosowiska, i mgła."A teraz Rany kamieni. Słońce, pola, pszeniczne łany, strumyk, zagajnik. Wszystko zastygłew bezruchu. Obezwładnia nas upał. I osacza cisza. W tym idyllicznym krajobrazie pojawia sięnarrator. Ale to nie doktor Hunter. Nie wiemy - i prawie do końca się nie dowiemy - kim jest.Wiemy tylko, że ucieka. I że się boi. Panicznie się boi. A my razem z nim. I o niego. Choć wcalenie wiemy - i prawie do końca się nie dowiemy - czy jest ofi arą, czy może mordercą.Tu wszystko jest inne niż w powieściach z doktorem Hunterem. Tylko Beckett jest taki sam: mistrz wyrafi
